Mariëtte van der Ven (1967) Woont en werkt in Nieuwendijk, Nederland
Wie het atelier van Mariëtte van der Ven bezoekt, wordt overweldigd door een oase van groen, een omgeving die ze met haar eigen handen heeft gecreëerd toen ze 15 jaar geleden met haar man en kinderen naar haar huidige huis en atelier verhuisde. Haar liefde voor de natuur, net als haar liefde voor mensen, zit diep geworteld. De keuze om na haar studie aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam terug te keren naar het platteland heeft hier ook mee te maken. Ze zoekt de rust en stilte die ze nodig heeft om in alle rust haar werk te creëren en vindt die in de natuur. Het werken in de tuin en lange wandelingen maken met de honden brengen haar in de juiste gemoedstoestand voor het maken van haar keramische beeldhouwwerken.
Opgeleid als beeldhouwer, in plaats van als keramist, begon ze op een gegeven moment met klei te werken om haar sculpturen vorm te geven. Ze zocht naar een materiaal waar ze constant aan kon blijven schrapen en kneden totdat het haar beviel. In eerste instantie was het klei met chamotte waarin ze een glazuur als huid gebruikte. Naarmate haar beeldhouwwerken meer menselijke vormen kregen, begon ze glazuur te zien als een beperking; het was een glanzende laag die afstand creëerde in plaats van de verfijning in de gezichten te tonen. Per toeval kwam ze porseleinklei tegen en besloot ermee te experimenteren. Porselein bleek echt een heel ander materiaal dan klei met chamotte en vereiste veel oefening en geduld. Porselein daagde haar uit om zeer fijn en gedetailleerd te werken. Het leent zich uitstekend om de juiste expressie in een sculptuur te krijgen en komt heel dichtbij menselijke huid.
Onlangs voelde ze de behoefte om minder gedetailleerd te werken en begon ze, naast het werken met porselein, weer met chamotte klei te werken. Ze begon ook de toepassing van sculpturale glazuren te bestuderen die de beelden een poëtische lading geven.
In de sculpturen van Mariëtte speelt het menselijke uiterlijk de hoofdrol. Ze is echter nooit bezig met de gelijkenis of perfectie van het portret of de figuur, maar ze gebruikt de figuren om een verhaal te vertellen dat soms poëtisch, soms ongemakkelijk en andere keren activistisch is. In haar recente werk krijgen natuurlijke elementen en dieren een steeds grotere rol. "De zorg die ik heb over de destructieve invloed van de mens op de natuur is de afgelopen jaren het hoofdonderwerp in mijn werk geworden. Het is geen bewuste keuze geweest, maar een toewijding, een logisch gevolg van de ontwikkelingen om ons heen: klimaatverandering, oorlogen, stikstofproblemen etc. Het werk gaat over hoe mensen interageren met de natuur, maar ook met dieren, met de aarde. Vanuit mijn positie als kunstenaar heb ik de mogelijkheid om een statement te maken via mijn werk. En opgegroeid in de jaren 80 zal ik dat zeker niet laten."
Soft, Slowly & LOUD